Κάποιος καλλιτέχνης κάθε βράδυ ξεσκίζεται στην τσόντα και στην παιδική πορνογραφία.Άτομα που δούλεψαν κοντά του έχουν φρικάρει. Κάθε πρωί, μαστουρωμένος από το χασίσι αφήνει τα κομπιούτερ ανοικτά και ...πάει για ύπνο. Οι υπάλληλοι τα κλείνουν με τρόπο. Αλλά κανείς δεν μιλάει. Όλοι σιωπούν γιατί φοβούνται κάτι.
Φοβούνται αυτό που κατάφεραν οι ανώμαλοι, να είναι αρκετά ισχυροί πάνω στη γη... Να τρομοκρατούν και να επιβάλονται.
Κάποιος ανώμαλος συνελήφθει. Και όλοι τρέξανε να τον υποστηρίξουν, να πουν μια καλή κουβέντα. Γιατί ήταν ισχυρός αλλά και για να τον πείσουν να μην μιλήσει γιατί έδινε και σ' αυτούς τροφή. Ότι τροφή, όχι απαραίτητα πορνό...
Και να ξαναγυρίσω στον καλλιτέχνη... Σε μια καφετέρια των ισχυρών, με αθλητικά ρούχα ντυμένος...
"Που πας μεγάλε;" και με χαρά απαντά: "Α δεν σας το είπα; διδάσκω τένις σε παιδιά δημοτικού..."...
Τώρα τι κάνουμε; Τον σκοτώνουμε; Τον ξεμπροστιάζουμε; Το λέμε στην ιντρερπόλ; Πάντος αν το πούμε στην αστυνομία εμείς θα πάμε μέσα... Γ@μώ την τύχη μας γ@μώ. Τα πάντα είναι φτιαγμένα ανώμαλα - άρα για ανώμαλους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου